اکبر عزیزی

حدود ۱۰ ماه پیش بود که کاروان ۱۱۱ نفره دانش آموزی کشورمان برای نخستین بار دربازی‌های المپیک دانش اموزی بحرین شرکت کرد.کاروان دانش آموزان  ایران از مجموع ۷۲ کشور شرکت کننده با مجموع ۴۷.مدال در جایگاه پنجم قرار گرفت.تجربه اول، کسب۴۷ مدال‌وجایگاه پنجم نتیجه قابل توجهی به حساب می آید.مسئولان این کاروان قول پاداش به مدال بگیران داده بودند، اما تا به امروز تحقق نیافته است.جابجایی در فدراسیون دانش‌آموزی بهانه‌ای شد تا تاخیر ایجاد شود.سپس اعزام کاروان ۱۸۲ نفره  به صربستان مطرح شد تا باز تاخیر در پاداش‌ها به وجود آید.بازی‌های صربستان هم تمام شداما هنوز خبری از پاداش نیست.آخرین وعده بعد از اربعین است.امید واریم اینبار وعده‌ها تحقق یابد.اما نکته این است.چرا وعده‌های بزر گ مطرح می شود که در راه پرداخت آن بد قولی به وجودآید؟ اصولا چه نیازی است که ورزشکاران را با وعده‌های انچنانی به میادین بزرگ و پیکار با حریفان قدر بفرستیم؟فعلا که به‌ظاهر دیوار دانش‌آموزان ورزشکار کوتاه‌ترین دیوار است، اما بهتر نیست به‌جای وعده‌های پاداش مالی، هزینه‌ها در جهت آمادگی فنی وجسمانی صرف شود تا توان قدرتی  و عیار واقعی اعضای کاروان،نه با وعده مالی ارزیابی شود؟