به گزارش اطلاعات آنلاین، تیم ملی فوتبال ایران در ۸ آذر سال ۱۳۷۶ - ۲۸ سال قبل - حماسه ملبورن را رقم زد تا آن صعود تاریخی به جام جهانی اتفاق بیفتد. آن روز مردم عشق و علاقه خود به فوتبال و به آن نسل ماندگار را در خیابانها به نمایش گذاشتند؛ جایی که جشنی ملی بر پا شد. حالا با گذر نزدیک به سه دهه از آن روز، شکافی بزرگ بین همان مردم و فوتبال دیده میشود؛ اتفاقی که درباره چرایی آن میتوان ساعتها بحث کرد. در سالروز حماسه ملبورن سراغ «محمد خاکپور» ستاره تیم ۱۳۹۸ و از پایههای اصلی موفقیت آن تیم رفتیم. وی که چندان اهل مصاحبه نیست به خبرنگار ورزشی «اطلاعات آنلاین» گفت: «من هنوز به آن بازی فکر میکنم و آن یک خاطره مهم در زندگی من است؛ خیلی شیرین بود و نمیشود به آن روز فکر نکرد.»
وی افزود: «درباره آن بازی آنقدر صحبت شده و جزئیات گفته شده که ناگفتهای نمانده است. برخی مواقع هم بزرگنمایی شده. من هم ناگفتهای ندارم. فقط میخواهم از فضایی که همیشه درباره آن بازی سؤال میشود خارج شوم. متأسفم که هنوز بعد از ۲۸ سال، آنقدر اتفاق خوب در فوتبال ما نیفتاده که آن بازی همچنان داغ است و همه را به شوق میآورد. مردم هنوز روزی بهتر از آن را سراغ ندارند. در این ۲۸ سال خیلی بیشتر هزینه شد و توجه شد، چه درست و چه غلط، اما اینکه هنوز اتفاق بهتری نیفتاده جای تأسف دارد برای من. چرا هنوز حرف از بازی ایران و استرالیا میزنیم؟»
خاکپور گفت: «چرا نسلهای بعدی نتوانستند آن ارتباط خوب را با مردم برقرار کنند و اتفاق بهتری رقم بزنند؟ آن بازی فضای احساسی، دراماتیک و غیرمعمول داشت، اما چرا کاری نکردیم که آن خاطره تکرار شود؟ فوتبال یک پدیده اجتماعی است. جامعه ما هم آن جامعه ۲۸ سال قبل نیست. فوتبال از جامعه نشأت میگیرد و همانقدر که جامعه در برخی زمینهها از مسیر اصلی دور شده، فوتبال ما هم دور شده است. ضمن اینکه اعتقاد دارم مسئولان تلاش کردند فوتبال را از مسیر اصلی، یعنی مسیر سلامت و ارتباط قبلی بین مردم و فوتبالیستها، خارج کنند. فوتبال به سمتی رفته که ارتباط قلبی با جامعه برقرار نشده است. مسئولان دست گذاشتند روی بحث آموزش و همه چیز را خراب کردند. ما در ردههای پایه آن آموزش درست را نداریم. در زمان نوجوانیِ ما آن آموزشها وجود داشت و پایه اصلیاش اخلاق و منش بود؛ اما الآن نمیبینیم. همانجا دست گذاشته شد و آن بخشها خراب شد. ما همین کار را در آموزشوپرورش هم کردهایم و آنجا هم آموزش درست به بچهها نمیدهیم. روح همکاری و تیمورک نادیده گرفته میشود.»
خاکپور درباره اینکه در رختکن تیم ملی بین دو نیمه چه گذشت گفت: «آقای ویرا اولاً هر جا هستند سلامت باشند. ایشان مدت کمی با ما بودند؛ همان دو بازی ژاپن و استرالیا، و قاعدتاً از نظر فنی کار خاصی نمیتوانستند انجام دهند. اما آنقدر باهوش بودند که از نظر روحی بتوانند تأثیر بگذارند. تیمی که با مشقت رسیده بود به روز آخر، نیاز به تقویت روحی داشت. در نیمه اول—همه دنیا دیدند—استرالیا میتوانست ۵، ۶ گل بزند و ما خیلی خوششانس بودیم. در رختکن هم زمان کم بود. در آن لحظات گفت: ما چیزی برای از دست دادن نداریم. هرچه بوده در نیمه اول از دست دادهایم. هرچه در وجودتان هست بگذارید. برای این کار توصیه فنی ندارم، شما فوتبال را میفهمید. بروید و تمام تلاشتان را بکنید. من امیدوار بودم. من و همه بچهها در آن بازی امید داشتیم، چون تنها امیدمان بود برای نشان دادن خودمان به دنیا. نمیتوانستیم آن امید را از دست بدهیم. رمز پیروزی ما بود و بالاخره آن امید کار خودش را کرد.»
مدافع اسبق تیم ملی به «اطلاعات آنلاین» گفت: «آن دوران خیلی با الآن فرق داشت. نه پول زیادی در فوتبال بود و نه امکانات امروزی. توجه آنچنانی هم به فوتبال نبود. تنها چیزی که توانست فوتبال ما را به دنیا نشان دهد، رفتن به جام جهانیِ آمریکا بود. فوتبال حرفهای شغل اصلی ما بود و تمام زندگی ما تحتالشعاع آن بازی قرار گرفت و درهایی به روی ما گشوده شد تا بهتر زندگی کنیم. خیلی از بچهها بعد از آن بازی لژیونر شدند. این شانس را به ما داد، این افتخار را داد تا ۲۸ سال بعد از آن از یاد مردم نرویم.»
وی گفت: «آن نسل با مردم ارتباط قلبی نزدیکی برقرار کرده بود و برای مردم بازی میکردند؛ تنها چیزی که مد نظرشان نبود خودشان بودند. مردم این را حس میکردند.»
او در پایان درباره اینکه امروز به تیم ملی چه نمرهای میدهد گفت: «من نمرهای نمیدهم. فقط میگویم نسل امروز یک مسئله را باید بفهمد و آن اینکه ما همه خلق شدهایم تا اثری در این هستی بگذاریم و آن اثر مهم است. باید درک کنیم وقتی به جایگاهی رسیدیم که میتوانیم اثر بگذاریم، آن اثر خوب باشد. متأسفانه بازیکنان امروزی از این موضوع فاصله گرفتهاند.»
