قسمت بیستوچهارم برنامه «اکنون» به میزبانی سروش صحت، اینبار در بوشهر و در خانه پدری احسان و ادریس عبدیپور ضبط شد؛ در روزهایی که فستیوال موسیقی «کوچه» در بوشهر در حال برگزاری بود و شهر آماده میشد تا طنین سازها و صدای زندگیدر کوچهپسکوچههایش جاری شود.
اما درست در همین ایام، خبر تلخ حادثه بندرعباس، دل مردمان بندر را داغدار کرد. برگزارکنندگان فستیوال نیز به احترام این سوگ بزرگ، اجرای برنامهها را ناتمام گذاشتند. در همین فضای آمیخته به اندوه و موسیقی، تیم «اکنون» مهمان خانه یکی از شناختهشدهترین چهرههای موسیقی نواحی ایران، محسن شریفیان شد؛ نوازنده، خواننده و پژوهشگری که به «ناخدای موسیقی جنوب» شهرت دارد و سالهاست برای زنده نگهداشتن سنتهای موسیقایی جنوب کشور، بهویژه نیانبان، تلاش میکند.
شریفیان: نیانبان را در خواب هم میزدم!
شریفیان در گفتوگو با سروش صحت از اولین مواجهه خود با نیانبان گفت:«اولین بار این ساز را در دست حسین عبدی کولی دیدم. فکر میکنم یازده یا دوازده سالم بود. محو ساز شدم. آنقدر شیفتهاش شدم که شروع کردم روزی چهارده ساعت تمرین کردن. گاهی آنقدر زیاد میزدم که مریض میشدم، دلدرد میگرفتم... حتی شبها هم درخواب ناخودآگاه انگشتانم روی ساز حرکت میکرد.»
او با اشاره به روزهای سخت ابتدایی مسیرش افزود:«وقتی به نیانبان علاقهمند شدم، خانوادهام ناراضی بودند، حتی خجالت میکشیدند. چون این ساز سابقهاش خوب نبود، به آن میگفتند ساز بدنام. اما من خواستم این نگاه را تغییر بدهم. امروز خوشحالم که نیانبان دیگر آن نگاه تحقیرآمیز را ندارد و جایگاه خودش را در موسیقی ملی پیدا کرده.»
بوشهر یعنی اکنون
محسن شریفیان در بخش دیگری از برنامه درباره عشقش به شهر بوشهر گفت:«بوشهر یعنی زندگی در لحظه، یعنی اکنون. درست مثل شعرهای خیام. ما اهل همین کوچههای آشتیکنانیم، اهل مهربانی، نه پتروشیمی و نیروگاه. بوشهر یعنی رئیسعلی دلواری، یعنی صادق چوبک، مونیرو روانیپور و همه بزرگانی که در ادبیات و موسیقی این خاک نقش داشتهاند.» او درباره ثبت جهانی نیانبان هم توضیح داد:«نیانبان شاید به دورههای خیلی دور تاریخی برنگردد، اما ساز ماست، متعلق به فرهنگ این کشور است و باید در همینجا ثبت جهانی میشد. خوشحالم که پژوهشهایم به نتیجه رسید و حالا این ساز بهعنوان بخشی از میراث فرهنگی ما شناخته شده است.»
