این پنج بیت که نمی‌دانم گوینده‌اش کیست و در چه زمانی سروده شده است، بر زیر کنگره ضریح مقدس حضرت باب‌الحوائج، اباالفضل(‌ع) منقوش است و من‌بنده آن را در پشت کتاب دعایم در ضمن عتبه‌بوسی آن درگاه والاخرگاه یادداشت کرده بودم و ملاحظه می‌فرمائید چه ابیات جاندار بلیغ و شیوائی است.
۱. ضریحَ مفزعنا الأمنعُ/ به کلَّ نازِلۀٍ تُدفَعُ
۲. و بابک للخلق باب النجّاۀ/ تَلُوذُ بغروتِها الرُّوَعُ
 ۳. أباالفضل و الفَضلُ یُنمی ‌الیک/ فأنتَ لألطافِهِ مَنبعُ
۴. فیا بَطَلَ الطفِّ هذا لِواک/ عَلی کُلِّ شاهقۀٍ تُرفَعُ
۵. و هذا حُسامُکَ أنشُودۀٌ/ بها یَنَتمی‌ البَطلُ الأروعُ
ترجمه:
۱. ضریح تو استوارترین و شریف‌ترین پناهگاه ماست/ که به برکت آن، هر گرفتاریی رانده می‌شود.
۲. درگاه تو برای همه دروازة نجات و رهایی است/ که آنان که از چیزی می‌ترسند، برای آسایش و آرامش به دستگیری آن پناهنده می‌شوند.
۳. ای ابوالفضل، هر فضیلت و برتری به تو وابسته است/ و تو سرچشمة الطاف الهی هستی.
۴. ای دلاور پهلوان روز عاشورا، این درفش توست/ که بر هر بلندی و پشت‌بامی افراشته است.
۵. و این شمشیر توست که سرود و آوازه‌ای است/ که هر دلیر پُردل که از چیزی نمی‌ترسد، خود را به آن وابسته می‌شمارد و از آن یاری می‌طلبد.

*گلشن معنا (انتشارات اطلاعات)