ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات نوشت: وسایل نقلیه زیرآبی خودران (AUVs)و آن‌هایی که از راه دور کنترل می‌شوند (ROUVs)می‌توانند کمک کنند بیشتر از گذشته عمق دریاها را کشف کنیم اما مشکل اصلی تأمین برق آن‌ها است.

چرخه‌های کوتاه شارژ باتری‌ها و نبود منبع انرژی سیار، اکتشافات زیردریایی را با مانع رو‌به‌رو می‌کنند.

پژوهشگرها در جست‌وجوی راه‌هایی هستند تا انرژی خورشیدی را برای وسایل نقلیه زیردریایی مهار و قابل دسترس کنند. نور خورشید به طرز عجیبی تا بخش‌های عمیق اقیانوس‌ها تا عمق 50 متری نفوذ می‌کند.

با سلول‌های خورشیدی می توان انرژی حسگرهای ثابت در زیر دریاها و وسایل و شبکه‌های ارتباطی را تأمین کرد. حتی می توان انرژی خورشید را با تبدیل انرژی گرمایی اقیانوس که یک منبع انرژی تجدیدپذیر محسوب می‌شود ترکیب کرد تا انرژی وسیله‌های خودرانی که باید در زیر آب به فاصله‌های دور فرستاده شوند و مستقل از حضور انسان وظایفی را انجام دهند تأمین شود.

ساخت سلول‌های خورشیدی سازگار با محیط‌های آبی در مراحل اولیه است. سلول‌های خورشیدی سیلیکونی متداول محدودیت‌هایی دارند. علاوه ‌بر این‌که رطوبت و نمک دشمن آن‌ها و هر نوع وسیله الکترونیکی هستند، این سلول‌ها طوری طراحی شده‌اند که نور قرمز و مادون قرمز را جذب می‌کنند درحالی‌که این بخش از طیف نور چندان به عمق نفوذ نمی‌کند. سلول‌های خورشیدی ارگانیک و پروسکایت نیز می‌توانند گزینه‌های دیگری باشند.

فسفید گالیم ایندیم و کادمیم تلورید نیز که بازده خوبی در سلول‌های خورشیدی داشته‌اند پتانسیل بهینه‌سازی شدن برای شرایط عمق اقیانوس را دارند.

چالش دیگر علاوه‌بر یافتن ماده جاذب نور، رسوب زیستی است (biofouling)که با انباشته شدن مواد ارگانیک شامل میکروارگانیسم‌ها، گیاهان و جانوران ریز روی برخی فناوری‌های دریایی را می‌پوشاند. پوسته ماده ارگانیک مانع از برخورد نور به سلول خورشیدی می‌شود و جلوی فرایند فتوولتائیک و عملکرد سلول‌ها را می‌گیرد.
طراحی و آزمایش سلول‌های خورشیدی برای اعماق دریاها در مراکز پژوهشی که به آب دسترسی ندارند بسیار دشوار است. به‌علاوه، آزمایش مستقیم سلول‌های خورشیدی و باتری‌هایی که در آن‌ها عناصر خطرناک به‌کاررفته ایمن نیست.